Gazze'ye atılan her kurşun beynimi parçalıyor.
Kazılan her çukura gömülen bedenlerin çığlıkları yüreğimi parçalıyorken,
devlet büyüklerinin ! kınamaya yanaşmadıklarını anlayamıyorum.
Anlamıyorum, sonradan dökülen timsah gözyaşlarını.
Kazılan çukurlardan çıkan patlayıcı maddelerle, silahlar "noluyor" dedirtiyor bana.
Ergenekon kokusu pis geliyor burnuma.
Hrant Dink'in anlatımıyla güvercin tedirginliğinde yüreğim.
Boynumu hep tedirgin çevirmekteyim.Kime selam vereceğimi şaşırdım.
Oğlumla bile telefonda konuşurken "nasılsın" demeye,
"istediğin yemeği pişirdim, akşama gel al" demeye korkuyorum.
Acaba birileri dinler de "pişirdiğin yemeğin" şifresini çözdük,"nerede saklıyorsunuz, nereyi bombalıyacaktınız, ihtilal mi yapacaktınız""suçlusunuz, tutukluyoruz sizi" deyip,
tencerelerime, tavalarıma el koyarlar mı, diye korkuyorum.
Seçimler yaklaşırken kafam iyice karışıyor.
Şehri tanımayan aday adayları, hazırlanmış metinlerle geliyor karşısına halkın.
"Şehrinizi daha iyi yerlere getirip bir dünya şehri kıvamına getireceğiz" derken,
benim şehrimin , benim kasabamın hallerini, benim halkımdan daha iyi kim bilebilir ki?
Kim bilebilir ki kanserli hastanın tedavisinin ne kadar pahalı olduğunu,
Devletin sağlık kurumları bile, artık ilaçları ödemeden vazgeçtiğini.
Kim bilebilir ki soğuk kış günlerinde doğalgazın bile kesilebilir olduğunu.
Pazara çıkıpta filesini bile dolduramayan ev kadınının akşama ocağa ne koyacağını,
Kim bilebilir ki?
Aklım karışık, besmele çekerek şusi lokantası açılışı yapılır mı diye?
Aklım karışık, zamanında vatan haini ilan edilen dünya adamının neden şimdi vatandaşlığa kabul edildiğine.
Televizyon seyrettikçe ne kadar çıldırmış olduğumuzu görmekteyim.
Bu kadar kötü mü oldu herkes, birbirini vuracak kadar çıldırdık mı biz.
Katiller aramızda bu kadar rahat mı gezecek.Korkuyla yaşanacak bir dünyayı kim hazırladı bana.
Tedavisi yok mu bunun?
Aklıma mukayyet olamıyorum, biri bana anlatsın ne olur.
Yoksa ben anlamakta güçlük çekiyorum.
Ruhumla beraber akıl sağlığım bozuluyor,bedenim iflas edecek.
Paranoyak bir toplum haline geldik,kimin umurunda, bilmiyorum.
Susma hakkımı kullanmak istemiyorum ve haykırıyorum;
Aklım karışık, bedenim acılar içersinde kıvranıyor.
Bırakın artık kendi keselerinizin hesabını.
İnsanlığınızı hatırlayın.
Benimle birlikte aklını kaybedenlere yardım edin.
Ben'liği bir tarafa bırakıp, bizi düşünecek birileri yok mu?
Güven duymak istiyorum artık.Bana güven'i tanıtacak birileri yok mu?
Bağırıyorum sesim geliyor mu?
Aklımı kaybettim bulan var mı?
Yasemin Gürtürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder