İç sesim, çıkıp bir yerlere gitmemi söylüyor."Haydi git dinlen, vücudunu arıt pisliklerden"
Ama ben fahişe değilim ki, arınsın vücudum,
sadece yorgun.
Ölü ruh bedenimde kirlenen,
kelimelerin eğrileriyle dolan beynim.
Atsam çöp tenekesine hepsini.
sağ lop, sol lop kalmasa .
Kussam, boğazımda düğümlenen nefreti.
Hesaplaşmalarını tek tek savursam gökyüzüne,
rüzgarda uzaklara gitse, sinmese bedenime.
Hayır, başka bir şey olmalı, kökten temizlemek lazım belki de.
Çarmıha gersem kendimi, her geçen dürtse bıçağını.
Kulaklarımı kesseler, deşseler gözlerimi.
Kim olduğumu bilmeden, "öldü" deseler,
Bir leş gibi atsalar boş bedenimi.
Kahkaha atan beynimden teneke kelimeleri,
tek tek çıkartsalar,
gömseler kireç döküp üstüne, veba' lı düşünceleri
kapatsalar toprakla.
Çıkamasalar bir daha
sen'ler
ol/malısın
söyle/melisin,
yap/malısın,
gel/melisin,
teslim olmalı hepsi toprağa.
Ve yeniden yaratsam kendimi.
Yeni bir gün doğsa penceremde.
Ben seçsem en güzelini günahların, aşkların.
Yeni bir bedenin altında, bassa ayaklarım toprağa dimdik.
Gözlerim açılsa tekrar, dans etse kollarım.
Yağmur bulutları inse yeryüzüne,
Islatsa tüm vücudumu,
iliklerime kadar zevk.
Bir dolunay gecesinde
yürüsem bakmadan ardıma, şehrin kıyısından yavaş yavaş
Deniz kenarında şarkılar söylesem, rüzgara karışsa sesim.
Bir mum ışığı olsam karanlıkta, kendimi aydınlatan.
Bir kadehte şarap olsa,
Kalsa sonra dudaklarımda.
son damlası,
orgazm anı kadar hayat.
Ağzımdan çıkan her nefes "sen burdasın" dese bana.
Bak,
gözün, kulakların, kolların hepsi
hepsi seninle artık.
Sil gözündeki son damla acıyı da.
Ve şehrin kıyısından giderken yavaş yavaş,
başka hayatların olduğu yere doğru,
Sahibin sen ol, büyümüş kadın...
Yasemin Gürtürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder